‘Opa, we gaan toch wel met de metro?’

Ze komt een weekend in Rotterdam logeren en we hebben een leuk programma in elkaar gedraaid zodat ze zich geen moment hoeft te vervelen. Kim houdt van aanpakken, dat past wel bij een stad als Rotterdam. Het is de stad waar ik al mijn hele leven woon. De grootste verandering in locatie was een verhuizing van Rotterdam-Zuid naar het Centrum. Inmiddels woon ik weer ‘op’ Zuid, op Katendrecht, niet ver van waar ik geboren ben.We hebben dit weekend kaarten voor de kindervoorstelling ‘Midden in de Winternacht’ in het Hofplein-Theater.‘Verbeeld, verrijk, verwonder’ zoals het theater de kijker wil meegeven, lijkt ons een goede culturele invulling van de zaterdag.Het is een voorstelling over een ‘stief’ moeder en ‘stief’ zusjes.Dat ik zelf een‘stief’oma ben, een woord waar ik maar moeilijk mee uit de voeten kan, zit meer in mijn hoofd dan in dat van Kim. Kim maakt het allemaal niets uit. Dat ze al precies weet, hoe de familieverhoudingen in elkaar steken, blijkt als ze mij op een dag heel onverwachts vraagt: ‘Heb jij geen kinderen’?De vorige keer toen ze bij ons was, zijn we met de metro naar de markt gegaan. Ik zie haar nog staan. Met opgetrokken schoudertjes kijkt ze reikhalzend uit naar het donkere gat in de metrotunnel.‘Komt hij daar vandaan?’, zegt ze wijzend naar het donker, als opa heeft proberen uit te leggen wat er uit die tunnel zal komen. Het moet een vreemde gewaarwording zijn voor een kind dat op het platteland opgroeit en nog nooit in een tram of metro heeft gezeten. Ze is dan vijf en neemt alles aandachtig in zich op.‘Gaan we nog verder opa?’, zegt ze op een gegeven moment, als wij denken dat het zo wel genoeg is.‘We gaan toch wel verder?’Bij de Blaak gaan we de bibliotheek in, linea recta naar de kinderboekenafdeling, die er heel aantrekkelijk uitziet voor een kind.Toch handig dat oma twee OV-kaarten in haar tas heeft zitten. Want als ik allang ben afgehaakt, leggen opa en Kim zo’n beetje het hele metrotraject af.‘Nog verder opa?’Dit weekend gaan we heen lopend naar het Hofpleintheater en terug met de tram en de metro’. ‘Heb je er zin in, Kim?’
Aan haar gezichtsuitdrukking te zien, kan ze er wel mee kan leven, ook al is lopen niet haar allerliefste bezigheid. We lopen over Coolsingel en ik wijs naar het stadhuis.‘Hier kun je trouwen’.Haar hoofd beweegt langzaam omhoog naar het grote gebouw.‘Ben jij hier ook getrouwd opa?’, vraagt ze dan.Dan volgt het Hofplein waar met Koninginnedag, tegenwoordig met Koningsdag, de fontein oranje kleurt.‘Echt’?, zegt ze, ‘wauw’.We worden warm onthaald in het Hofplein-theater. Het kleurrijke theater herbergt alles in zich om er een leuke voorstelling van te maken. Kim heeft meteen een kussen te pakken om op haar stoel te leggen. Je hoeft haar niets wijs te maken. We zitten op rij vijf en Kim is al best een beetje gespannen, merk ik. Wat gaat er gebeuren…Het verhaal gaat over Masja die door het overlijden van haar moeder niet meer thuis mag wonen omdat haar vader moet werken en de opvoeding niet aankan. Ze heeft het slecht in het kindertehuis, maar als haar vader hertrouwt, mag ze weer thuis komen wonen en krijgt ze er twee ‘stief’ zusjes bij. Die zijn echter niet op haar gesteld. Sterker nog, ze wordt gepest. Jaloers op haar schoonheid, maken ze haar het leven zuur. Zo leiden ze haar om de tuin en laten haar achter in het koude enge winterwoud.Maar uiteindelijk komt het natuurlijk allemaal goed. Er schuilt meer in het winterwoud dan gevaar…Ik krijg de indruk dat wij de voorstelling spannender vinden dan Kim, want tijdens de voorstelling vraagt ze steeds.‘Gaan we eerst met de tram en daarna met de metro?’Check dubbel check, zo is Kim. Dan vervolgt ze met:‘Ik wil toch liever alleen met de metro’, zegt ze, ‘net zo lang als de vorige keer’.In gedachten zit zij al weer in die tunnel.Het is een prachtige voorstelling met mooie kostuums, talentvolle kinderen. Wat een rijkdom, deze theaterschool in Rotterdam en wat zijn we blij dat we dit culturele evenement meemaken, dankzij Kim.Dan vraagt opa na de voorstelling, Kim is al heel snel van haar stoel geglipt en op weg naar de uitgang:‘Wat is de moraal van dit verhaal Kim?’.Ik geloof niet dat ze helemaal begrijpt wat er met het woord ‘moraal’ bedoeld wordt, dus vat opa het even samen:‘Je kunt beter niet pesten he?’ ‘Daar komen alleen maar nare dingen van’. ‘Mmmmmm’, mompelt ze.Kim is in gedachten al weer verder, bij de pannenkoeken die we gaan bakken en de metro natuurlijk, want dat ritje was beloofd. Wat een weekend. Rotterdam… door de ogen van een kind, een heel bijzonder kind. Welk kind we voor altijd meedragen in onze herinnering.